اختلال نقص توجه و بیش فعالی و اوتیسم می تواند بسیار شبیه یکدیگر باشد.در هر دو حالت مشکلات مربوط به توجه وتمرکز ممکن است دیده شود.
آنها می توانند رفتار تکانشگری داشته باشند و یا به سختی ارتباط برقرار کنند. آنها ممکن است در تکالیف مدرسه و یا در ارتباط مشکل داشته باشند.
اگرچه بسیاری علائم در بین این دو اختلال مشترک است ولی اختلال اوتیسم و نقص توجه-بیش فعالی شرایط متمایزی دارند. اختلالات طیف اوتیسم شامل مجموعه ای از اختلالات رشدی عصبی است که می تواند مهارت های گفتاری، رفتاری، تعاملات اجتماعی و توانایی یادگیری را تحت تاثیر قرار دهد. ADHD راه رشد مغز و توسعه آن را تحت تاثیر قرار می دهد و شما هم ممکن است دچار اختلال نقص توجه و بیش فعالی باشید.
تشخیص صحیح اختلال در اوایل کودکی کمک می کند تا کودکان درمان مناسب را دریافت کنند تا از پیشرفت و یادگیری متناسب با سن خود بهره مند شوند. افراد با این شرایط میتوانند زندگی موفق و شاد داشته باشند.
اختلال اوتیسم با نقص توجه و تمرکز چه تفاوتی دارد؟
دقت کنید که فرزندتان چگونه توجه می کند . کسانی که مبتلا به اوتیسم هستند،در خود فرورفتگی دارند و به سختی بر روی چیزهایی که دوست ندارند، مانند خواندن کتاب یا انجام یک پازل تمرکز می کنند.کودکان اوتیستیک روی چیزهایی که دوست دارند مانند بازی با یک اسباب بازی خاص تمرکز می کنند و یا از چرخاندن اجسام لذت می برند. کودکان مبتلا به ADHD از ابتدا علاقه خود را از دست می دهند، و آن فعالیت ها را دوست ندارند و از چیزهایی که باید تمرکز کنند، اجتناب می ورزند.
شما همچنین باید بررسی کنید که چگونه کودک شما در حال یادگیری برای برقراری ارتباط است. گرچه کودکان در هر دو اختلال اوتیسم و نقص توجه و بیش فعالی در برقراری ارتباط با دیگران مشکل دارند،ولی افرادی که مبتلا به اوتیسم هستند،در خود فرورفتگی دارند. آنها اغلب زمان زیادی را صرف صحبت کردن با افکار و احساسات خود می کنند و ممکن است نتوانند به یک هدف اشاره کنند تا معنی آنها را بیان کنند. آنها در برقراری تماس چشمی دچار مشکل هستند.از سوی دیگر، کودک مبتلا به ADHD ممکن است بدون وقفه صحبت کند. آنها زمانی که شخص دیگری صحبت می کنند،صحبت آنها را قطع کرده و میان صحبت آنها می پرند و سعی می کنند گفتگو را منحصر به خود کنند. همچنین این موضوع را در نظر بگیرید. بعضی از بچه های مبتلا به اوتیسم می توانند ساعت ها در مورد موضوعی که علاقه دارند صحبت کنند.
کودک مبتلا به اوتیسم تکرار را دوست دارد، اما کودکی با تشخیص نقص توجه و بیش فعالی علاقه ای به تکرار ندارد، حتی اگر به آنها کمک کند. یک کودک مبتلا به اوتیسم می تواند به عنوان مثال یک غذای مشابه در یک رستوران را بخورد یا بیش از حد به یک اسباب بازی یا پیراهن وصل شود.کودکان اوتیستیک زمانی که تغییراتی در روتین روزانه آنها صورت می گیرد بهم می ریزند در حالیکه کودک مبتلا به ADHD دوست ندارد که همین کار را دوباره یا برای مدت زمان طولانی انجام دهد.
تشخیص
اگر فکر می کنید فرزند شما مبتلا به ADHD یا اوتیسم است، با پزشک خود در مورد آزمایشاتی که لازم دارید صحبت کنید. شما می توانید با متخصص اطفال خود، که ممکن است شما را به یک متخصص روانپزشک کودکان ارجاع دهد مشورت کنید.برای تشخیص ADHD پزشکان بدنبال یک الگوی رفتاری در طول زمان هستند که شامل حواسپرتی ، فراموشکاری ، مشکل در رعایت نوبت ، ضعف در دنبال کردن فعالیت ها ، بیقراری و وول خوردن می باشد. آنها برای گرفتن بازخورد مثبت از والدین، معلمان و سایر بزرگسالانی که با کودکان کار می کنند خواهش می کنند. یک پزشک همچنین سعی خواهد کرد دیگر علل احتمالی علائم را بررسی کند.
تشخیص اوتیسم ابتدا با پرسشنامه هایی که والدین جواب می دهند شروع می شود که شامل سوالاتی در مورد رفتارهای کودکان از سنین پایین تا به امروز می باشد. تستها و ابزارها ممکن است شامل پرسشنامه های بیشتر، نظرسنجی ها ، چک لیست ها، همچنین مصاحبه ها و فعالیت های مشاهده شده باشد.
درمان ها
حتی برای پزشکان نیز مجزا کردن شرایط از همدیگر دشوار است، اما این مهم است که کودک شما درمان مناسب را دریافت کند. هیچ راهی برای مقابله با ADHD وجود ندارد.درمان بچه های جوانتر با رفتار درمانی شروع می شوند و اگر علائم به اندازه کافی بهبود نیافته باشد پزشک ممکن است دارو را تجویز کند. بچه های قدیمی تر معمولا هر دو را دریافت می کنند. علائم ADHD و درمان آنها ممکن است در طول زمان تغییر کند.
انواع مختلف درمان
رفتاردرمانی ، گفتاردرمانی ، یکپارچگی حسی و کاردرمانی می باشند که میتواند به کودکان مبتلا به اوتیسم در برقراری ارتباط و به بهتر شدن علائم کمک کند. پزشکی نمی تواند اوتیسم را درمان کند، اما ممکن است علائم مرتبط با آن مانند مشکل تمرکز یا انرژی زیاد را با دارو درمانی کنترل کند.
علائم تشخیص اوتیسم